Patron szkoły

„Człowiek myślący myśli nie tylko dla siebie, ale w jakiejś mierze, a może nawet przede wszystkim dla innych.”  

Józef Tischner

Ks. JÓZEF TISCHNER urodził się 12 marca 1931 roku w Starym Sączu. Jego rodzice byli nauczycielami. Dzieciństwo i młodość spędził w Łopusznej. W czasie wojny Tischnerowie musieli na kilka lat opuścić Łopuszną. Przez pewien czas mieszkali w Rabie Wyżnej, a od 1942 roku w Rogoźniku. Tam doczekali wyzwolenia. W Rogoźniku Józef Tischner skończył szkołę powszechną oraz - w potajemnym nauczaniu - pierwszą gimnazjalną. W 1945 przyjęto go do gimnazjum w Nowym Targu, gdzie cztery lata później zdał tzw. dużą maturę. Następnie - zgodnie z wolą ojca - złożył papiery na Wydział Prawa UJ, mimo iż podjął już decyzję, że zostanie księdzem. W maju 1950 roku zapukał do bramy seminarium przy ul. Podzamcze w Krakowie. Pozostał studentem UJ - ale już na Wydziale Teologicznym.

Studiował w najtrudniejszym dla Kościoła okresie w powojennej historii Polski.  Tischner postanowił poświęcić się nauce. Pod wpływem ks. prof. Kazimierza Kłósaka rozwijał swe zainteresowania filozoficzne, interesując się szczególnie filozofią niemiecką. Na ostatnim roku miał wykłady z etyki społecznej z ks. dr. Karolem Wojtyłą. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1955 roku z rąk bp. Franciszka Jopa. Zachęcony przez ks. Kłósaka podjął studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Po powrocie do Krakowa kontynuował je na Wydziale Historyczno-Filozoficznym UJ. Równocześnie pracował jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Chrzanowie i parafii św. Kazimierza w Krakowie. W 1963 obronił doktorat u prof. Romana Ingardena na UJ. Od 1963 roku wykładał filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. W tym czasie współpracował już intensywnie z "Tygodnikiem Powszechnym" i miesięcznikiem "Znak".

W 1965 przeprowadził się z wikarówki parafii św. Kazimierza do domu księży profesorów przy ul. św. Marka 10, gdzie mieszkał do lat 90. W latach 70. odprawiał w kościele św. Marka słynne Msze święte dla przedszkolaków. Równocześnie pełnił obowiązki duszpasterza krakowskiej inteligencji, którą gromadziły jego głośne "trzynastki" w kościele św. Anny. Współpracował z wieloma środowiskami: lekarzami, uczonymi, artystami. Był cenionym rekolekcjonistą i wykładowcą. W latach 70. i 80. włączył się w ruch niezależnych inicjatyw kulturalnych. Od 1980 wykładał filozofię dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie oraz filozofię na Wydziale Filologicznym UJ. Wykłady monograficzne wygłaszane w l. 80. i 90. w Collegium Witkowskiego UJ - co wtorek o godzinie 18 - przyciągały tłumy słuchaczy.

Z ruchem "Solidarności" związał się od początku jego powstania. Jako kapelan Związku Podhalan zainicjował tradycję sierpniowych Mszy świętych w intencji ojczyzny w kaplicy pod Turbaczem, na które przybywali pielgrzymi z całej Polski.

Równocześnie współtworzył Wydział Filozoficzny PAT, pełnił funkcję jego dziekana, a od 1985 był profesorem nadzwyczajnym tej uczelni. Był współzałożycielem i prezydentem Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu, wielokrotnie uczestniczył   w organizowanych przez Instytut spotkaniach intelektualistów z Janem Pawłem II  w Castel Gandolfo. Doktor honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie.

Autor wielu książek, w tym dzieł filozoficznych: Filozofia dramatu, Spór o istnienie człowieka; zbiorów szkiców i esejów poświęconych problematyce filozoficznej, społecznej i religijnej: Świat ludzkiej nadziei, Etyka solidarności, Myślenie według wartości, Nieszczęsny dar wolności, Spowiedź rewolucjonisty, Czytając Fenomenologię ducha Hegla, W krainie schorowanej wyobraźni, Ksiądz na manowcach; współautor tomów rozmów: Między Panem a Plebanem, Tischner czyta Katechizm, Przekonać Pana Boga. Sporym powodzeniem cieszyły się niewielkie objętościowo publikacje Tischnera o charakterze duszpasterskim, zwłaszcza rozważania etyczno-religijne Jak żyć? oraz Pomoc w rachunku sumienia. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmują utwory pisane stylizowaną gwarą podhalańską, z których najbardziej znanym jest nawiązująca do tradycji góralskiej gawędy Historia filozofii po góralsku. Szeroką popularność przyniosły Tischnerowi audycje radiowe i programy telewizyjne. Wśród tych ostatnich na uwagę zasługują zwłaszcza cykle Siedem grzechów głównych po góralsku, którego był współscenarzystą, oraz Tischner czyta Katechizm - rozmowy prowadzone z Jackiem Żakowskim. Po raz pierwszy ks. Tischner pojawił się w telewizji w maju 1981 roku - po zamachu na Ojca Świętego Jana Pawła II.

W ostatnich latach życia ciężko zachorował na raka krtani. Kolejne operacje pozbawiły go możliwości mówienia. Mimo to prawie do ostatniej chwili wciąż pisał; z tego czasu pochodzą przejmujące teksty o Bożym Miłosierdziu. Zmarł 28 czerwca 2000 roku w Krakowie. Pochowany został 2 lipca w Łopusznej.

Więcej informacji o ks. prof. J. Tischnerze na oficjalnej stronie patrona: www.tischner.pl